Stage, bruiloft en een ritueel!

Selamat sore! (Goedemiddag!)

Ondertussen is het al meer dan 2 weken geleden dat ik vanuit Schiphol de reis naar Indonesië maakte, en in die tijd hebben we ook al ontzettend veel meegemaakt en gedaan.
Zo zijn we naar een Indonesisch-Islamitische bruiloft geweest, hebben we een ritueel gezien in een Boeddhistische tempel, zijn we naar Pantai Selong Belanak Beach geweest, hebben we het dorpje Kuta bezocht, heel veel lekkers gegeten, op stap geweest (heel veel leuke live-bandjes hier!), onze nieuwe huisgenoot Jessie leren kennen en... toch ook maar eens begonnen met de stage! Want daarvoor zijn we uiteindelijk toch hier.

De stichting LombokCare is een aantal jaar geleden opgezet door een paar Nederlanders. Op de stichting werken vijf therapeuten. waarvan een oudere, ervaren fysiotherapeut die er maar 2 uurtjes per dag is, drie net afgestudeerde therapeuten en nog een assistent-therapeut. Best een grote groep dus! Daarnaast werken er nog vier leraren, een sociaal werker en het bestuur en ondersteunend personeel. Ook een kokkin, we eten elke middag nasi op de stichting, vaak heel pittig maar wel lekker!

Met de therapeuten kunnen we goed opschieten en twee van hen spreken goed engels, dus voor het communiceren en vragen stellen is dat wel heel fijn. Op de stichting zitten 51 kinderen, waarvan er 45 therapie krijgen. Nog genoeg therapeuten dus voor nog meer kinderen! LombokCare is nu ook bezig om in de buurt van de stichting op zoek te gaan naar kinderen die in aanmerking komen voor de therapie, en er zijn redelijk wat nieuwe aanmeldingen.

Wat ons wel opvalt is dat er weinig met oefentherapie wordt gedaan, veel behandelingen zijn heel passief. Aan ons dus de taak oefentherapie te integreren in de behandeling en ook aan te leren hoe je een behandelplan op moet stellen.

Nu bijna een week geleden is Jessie bij ons in huis gekomen en dat is gelukkig heel gezellig! We ondernemen veel met haar en ook met Mindie en Apip, bijvoorbeeld dus naar het strand geweest. Wat overigens ook echt een tropisch eiland strandje was, a la bounty-eiland, met hele hoge golven, surfers en van die bamboe strandhutjes. Lekker dagje gehad dus, alleen toch niet zo goed gesmeerd als ik dacht, waardoor ik nu een 'Belanda goreng' ben.

Met onze overburen zijn we naar een bruiloft gegaan en dat was erg leuk om te zien! De bruid zag er erg mooi uit en ze hadden een buffet (lekkerr!) met allerlei Indonesische gerechten. (veel nasi dus haha). De overbuurvrouw had ons in feestelijke batik gestoken, dat is een bepaalde decoratie voor kleding, en elk Indonesisch eiland heeft weer zijn eigen batik-stijl, er zit dus erg veel verschil in!
In Indonesië hebben de meeste bedrijven een dag in de week vastgesteld om verplicht in batik naar het werk te komen. Op onze stichting zijn dat twee dagen, en inmiddels heb ik ook mijn eigen batik.

Onze overburen zijn heel vriendelijk en gastvrij, ze willen ons het hele eiland laten zien als we dat willen en nemen ons overal mee naartoe. Zo zijn we vorige week ook naar een boeddhistische tempel gegaan waar een jaarlijks reinigingsritueel was. Erg leuk om te zien en de mensen vonden ons ook erg leuk om te zien, we zijn een paar keer op de foto geweest en aan alle kanten werd ons eten toegestopt (ook een of andere hele vieze bananensoep maar die hebben we gelukkig heel sneaky weg kunnen stoppen). Ook weer wat praatjes gemaakt en speciaal voor ons werd zelfs de tempel geopend. (Wel wat vreemd, wij waren de enige die daar naar binnen mochten, de locals niet). Helaas hebben we ons niet gereinigd waardoor we nu nog wel wat 'bad luck' bezitten, maar we gokken het er maar op met onze gelukspoppetjes en -armbandjes!

Nog steeds heb ik het dus erg naar m'n zin en ik begin ook weer in het dagelijkse ritme te komen door de vijfdaagse stageweek. De kakkerlakkenplaag is nu inmiddels vrijwel voorbij, dus we kunnen weer rustig slapen 's avonds. Al zaten er laatst wel 2 muggen en een spinnetje in mijn geïmpregneerde klamboe... (?). 's Avonds gaan we meestal eten in een restaurant of bij een warong (een straattentje), want koken is hier niet zo makkelijk als in Nederland. In de supermarkt kun je namelijk geen groente en vlees kopen, dus wil je een beetje een fatsoenlijke maaltijd koken dan kost dat vaak meer moeite omdat je langs de markt moet en daarbij kost het vaak ook nog meer geld (bij een warong kost een maaltijd minder dan 1 euro). Alcohol is hier overigens wel erg duur, de overheid heeft hier een hele hoge tax op gezet. Gelukkig hebben ze hier super lekkere fruitshakes, dus die drink ik veel, geen probleem ;-) Wat heel erg leuk is hier, is dat in bijna elk cafeetje een live bandje staat. Niet elk bandje kan evengoed zingen of kan heel goed engels, maar het is toch heel sfeerfvol!

Met de taal gaat het ook steeds beter, ik heb gisteren m'n allereerste taalles gehad, en de leraar ging er vrij rap doorheen! Wel een leuke leraar die heel goed engels spreekt en we kunnen nu ook al aardig wat vertellen in het Bahasa.
De gebruiken beginnen we ook steeds meer door te krijgen, al zijn sommige nog even wennen. Zo moesten we in een supermarkt onze gekochte handdoeken wegen bij de fruitafdeling... Sarah's handdoek was namelijk 20 gram zwaarder dan die van mij, dus die moest natuurlijk wel meer betalen! We snappen ook nog steeds niet hoe Indonesiërs zonder wc-papier naar de wc kunnen gaan, en ik vraag me af of we ooit achter dat antwoord komen... Ook houden Indonesiërs van mierzoet en gooien ze overal bergen suiker in. Dus als we ergens op de Kopi of Teh gaan moeten we goed vermelden dat we NO sugar willen please. En natuurlijk het vele gevraag over waar we vandaan komen, waar we verblijven, hoe oud we zijn, wat we hier doen etc. blijft soms even wennen.

Het scooterrijden gaat goed, alleen krijgen we nog regelmatig wat aandacht. Zo ben ik een stukje gestalkt door vier Indonesische meisjes (op 1 scooter) die steeds langs me wilden rijden om naar me te zwaaien en glimlachen. Ik voelde me net een of andere beroemdheid haha!

Gisteren is ein-de-lijk onze elektriciteit gemaakt, al doet de wifi het nog steeds niet... Balen!!
Voor de inwoners van Lombok is het heel gewoon dat de stroom regelmatig uitvalt, en ons werd steeds beloofd dat het morgen helemaal gefixt zou zijn. Uiteindelijk heeft dat dus 1,5 week geduurd, maar we hopen er nou op dat het nu oké is.

Wij zitten in een gebied dat redelijk toeristisch is en waar je weinig mee krijgt van de armoede. Er leven hier toch redelijk wat mensen in armoede en ook op stage hoor je soms wel schrijnende verhalen. Ik merk dan echt dat zoveel dingetjes in Nederland beter geregeld zijn of luxer zijn. Bijvoorbeeld bij een jongen op stage viel zijn mond echt open toen ik vertelde wat wij allemaal in Nederland hebben, alleen al qua variaties in eten. Hij eet namelijk drie keer per dag, zevenmaal per week; rijst. Of af en toe mie, als afwisseling.

Zaterdag gaan we met alle therapeuten van LombokCare naar een dorpje in midden-Lombok, waar heel veel gehandicapte kinderen wonen. Ik ben heel benieuwd hoe dat zal zijn en vooral ook hoe de thuissituatie voor die kinderen is.
Verder hopen we zondag naar het Monkey Forest te gaan, lijkt me ook super leuk!

Super leuk trouwens de reacties op m'n vorige blog (Alleen nee, Dirk ken ik niet), leuk om wat berichtjes uit Nederland te lezen! :)
Binnenkort hoop ik ook wat foto's te kunnen uploaden.

Groetjes uit Lombok!